2. COLUMN VRIENDSCHAP, SCHEIDEN, PRIVÉ: Net een wijf

ONDERWERP: PRIVÉ - VRIENDSCHAP

 

Geen type om te scheiden

Ik zag mezelf nooit als het type om te scheiden. Net als al die celebraties die ooit op hun kont een tattoo met de naam van hun geliefde lieten zetten. In de overtuiging dat alleen de dood hen kon scheiden. Helaas bleken andere factoren daarin veel sneller. Konden ze opnieuw naar de tattooshop. Dit keer om van bijvoorbeeld “Jim” “Him” te maken. Wat een geluk dat ik nooit iets met naalden heb gehad. 

Meteen nadat de kogel van mijn scheiding door de kerk vloog, belde ik mijn oudste vriend om het nieuws te vertellen. Simon en ik kenden elkaar al sinds het begin van onze puberteit van tennis. Ik was heel goed, hij niet. Een uitstekende combinatie voor een puber die niet bepaald overliep van zelfvertrouwen.

 

Buitenbeentje

Simon was net als ik een buitenbeentje. Zeg maar gerust een nerd: slim, brilletje, christelijk (ook dat nog), niet gelukkig, maar o zo verdomd aardig. Simon werd later huisarts. Hij trouwde met een meisje van de kerk (ik was getuige en hij later de mijne), kreeg zoals het hoorde vier kinderen en werd het type ideale schoonzoon. Zo iemand waarmee het altijd goed gaat en je soms stiekempjes hoopt dat dat slechts schijn is. 

Het was geen lang telefoongesprek. Hij hoorde mijn nieuws gelaten aan. Ik zat al in de fase dat ik behalve “sympathie” een ander woord had gevonden dat uitstekend bij Simon paste. God allemachtig, wat was hij gereserveerd. Alles wat hij deed, deed hij volgens het boekje: sympathiek, rustig en correct. Iets waarop ik op dat moment allerminst zat te wachten. Ik voelde me net een wijf. Met bijbehorende behoeften. Ik wilde alleen maar het gevoel hebben begrepen te worden. Ik wilde medeleven. Onnodig te zeggen dat dit niet gebeurde.

 

Tactloze directheid

Kijkend naar onze verschillen is het een wonder dat wij ooit vrienden werden. Alhoewel. Als ik weer eens mensen afstootte met mijn tactloze directheid of onbegrepen ironische humor vroeg ik me wel eens af waarom ik niet meer zoals Simon was. Wellicht benijdde hij mij andersom ook wel eens. Om het losse, het directe, het confronteren: “Als je straks dood bent en je komt daarboven en er is helemaal niets, dan baal je als christen toch enorm?”

Ik vroeg me bij hem ook altijd af hoe je als intelligente man als een mak lammetje achter de bijbel aan kon lopen zonder kritische vraagtekens te zetten. Bedenk zelf toch eens hoe groot je bootje moet zijn als je van ieder diersoort op aarde een mannetje en een vrouwtje wilt meenemen.

 

Nietszeggend kerstkaartje

Na mijn telefoongesprek met Simon brak voor mij een dramatische tijd aan. In no time had mijn aanstaande ex-vrouw een nieuw huis en vertrok ze met onze kinderen voor vier weken naar een familiereünie in Amerika. Ondertussen liep ik puin te ruimen in mijn bijna leeg geroofde huis. Toch had de scheiding nu al één voordeel. De (ex) schoonfamiliereünie bleef mij bespaard.
Zes maanden lang hoorde ik niets van Simon. Tot Kerst. Toen hij als goed christen weer aan zijn naasten dacht en mij een nietszeggend kerstkaartje stuurde. Ik heb Simon nooit meer gezien. In nood leer je je echte vrienden kennen. De ideale schoonzoon bestaat niet.

 

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.



Foto: Tonko