11. COLUMN DE DOOD, DRAMA, LEVENSLESSEN, ONRECHTVAARDIGHEID, PRIVÉ: Wie de goden beminnen...

ONDERWERP: PRIVÉ - DE DOOD - HERDENKINGSDIENST

 

Kinderen horen niet dood te gaan

Vanochtend was ik met mijn jongste zoon naar een herdenkingsdienst. We namen daar met heel veel mensen afscheid van een jongen uit zijn schaakteam die vorige week omkwam toen hij op de fiets van school naar huis werd geraakt door een rechts afslaande vrachtwagen. Hij was twaalf jaar. Even oud als mijn zoon. 

Kinderen van twaalf horen niet dood te gaan. Kinderen horen überhaupt niet dood te gaan. Kinderen horen volwassen te worden en hun ouders te overleven. Maar helaas gaat het in het leven niet altijd zoals het hoort.

 

Om te huilen

Een drama waar geen woorden voor zijn. Daar kwam nog bij dat het zo’n ontzettend lieve jongen was. Niet dat ik hem kende. Helaas niet. Maar uit de (genuanceerde) verhalen tijdens het afscheid werd wel duidelijk dat het een jongen was met een lief, zachtaardig karakter.

Een jongen die bijvoorbeeld aan het eind van de dag aan zijn ouders en broer vroeg of ze een fijne dag hadden gehad. Een jongen die altijd vrolijk was en niet kwaad kon zijn. Bij ruzies probeerde hij steeds de betrokken partijen met elkaar te verzoenen. Een jongen die na een verloren rugbywedstrijd zijn ploegmaten altijd weer opvrolijkte.

Samengevat: het type mens waar de wereld in mijn ogen juist zo’n enorme behoefte aan heeft. Als tegenwicht tegen al die blaaskaken die haat en wantrouwen zaaien. Om te huilen. En dat is precies wat ik deed. 

 

Levensles 1: het leven is niet rechtvaardig

Ik geef mijn kinderen altijd bepaalde levenslessen mee. Soms tot vervelens toe, hoor ik ze nu denken.  “Ja hoor, daar heb je papa weer met ‘zijn’ kinderen in Afrika”.  
Nummer één van mijn levenslessen kennen ze maar al te goed: het leven is niet rechtvaardig. Het klinkt misschien hard als levensles, maar het is maar al te waar. De dood van deze jongen is hier helaas opnieuw een bewijs van. Het leven is soms zo oneerlijk.

 

De gebroeders Leeuwenhart

Heel toevallig las ik mijn dochter van negen vanavond de eerste hoofdstukken voor van mijn lievelingsboek “De gebroeders Leeuwenhart” van Astrid Lindgren. We hadden “Matilda” van Roald Dahl net uitgelezen en ik wist dat dit mijn volgende voorleesboek zou zijn. Natuurlijk moest ik meteen denken aan de omgekomen jongen. Voor wie wil weten waarom, raad ik aan om dit prachtige boek te lezen.

“Het zal leeg zijn in de klas zonder onze knappe, vrolijke Jonatan. Maar wie de goden beminnen, sterft op jeugdige leeftijd. Jonatan Leeuwenhart, rust in vrede!”

Uit: "De gebroeders Leeuwenhart" (Astrid Lindgren)

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko