65. COLUMN SCHULDBEKENTENISSEN: With deep regret? My Ass!

(zie ook columns 3, 24, 34, 38 en 59)

ONDERWERPEN: ACTUALITEIT - SCHULDBEKENTENISSEN - LANCE ARMSTRONG

"Syllogisme"

Majorpremisse:  Eerlijkheid deugt
Minorpremisse:  Iemand die bekent dat hij doping heeft gebruikt, is eerlijk
Conclusie:          Iemand die bekent dat hij doping heeft gebruikt, deugt

Top vijf meest opzienbarende schuldbekentenissen ooit

Gisteren keek ik naar De Wereld Draait Door (DWDD). In afwachting van de schuldbekentenis van Lance Armstrong in zijn interview met Oprah Winfrey waren een paar gasten uitgenodigd om een top vijf te geven van meest opzienbarende schuldbekentenissen ooit. Met name in de Verenigde Staten gingen vele beroemdheden Armstrong voor in het gebruiken van de media als biechtstoel voor het opbiechten van hun zonden en het vragen om vergiffenis.

Complete naïviteit

Journaliste Fidan Ekiz had gekozen voor het fragment van Bill Clinton waarin hij toegeeft een onfatsoenlijke relatie met Monica Lewinsky te hebben gehad. Naar haar mening wist Clinton met zijn schuldbekentenis de sympathie van de kijkers te winnen en kwam hij er dus mee weg.  Ze vond zijn excuses briljant: “Ik geloof die man.” Velen hadden destijds dezelfde mening als Fidan. Net als dat velen vonden dat Clinton’s vrouw Hillary zich in deze periode zo’n sterke vrouw had getoond. Terwijl ik alleen maar dacht: een echt sterke vrouw heeft eigenwaarde en zegt dat ze niet langer getrouwd wenst te zijn met zo’n onbetrouwbare man, president of niet. Maar wie ben ik.
Wat mij fascineert, is waarom een vrouw als Ekiz Clinton’s actie briljant vond. Heeft dat te maken met complete naïviteit of zit er een blinde bewondering achter van een typische vrouw met een zwak voor machtige, rijke, ondeugende en foute mannen? Ik vermoed het laatste. Ekiz wist in elk geval te melden dat Clinton de meest populaire president “ever” was met dank aan zijn humor. Waarbij ik me dan afvraag of zij ook maar één aansprekende prestatie van Clinton tijdens zijn presidentschap kan noemen waar de wereld, of in elk geval de Verenigde Staten,  beter van geworden is. Ik bedoel een beetje president zou toch om meer moeten worden herinnerd dan om zijn orale seksspelletjes met een 27 jaar jongere stagiaire, zijn sympathieke schuldbekentenis en zijn leuke humor...

Ik heb meer met oprechte spijtbetuigingen

Nee, ik ben niet bepaald snel onder de indruk van een beroemdheid die een zonde begaat, vervolgens betrapt wordt, in overleg gaat met een legertje advocaten en een van A tot Z voorbereide geënsceneerde schuldbekentenis op televisie aflegt. Om deze reden word ik ook niet warm of koud van het goed geoefende toneelstukje van Lance Armstrong tegenover Oprah Winfrey. Ik heb meer met oprechte spijtbetuigingen. Spijtbetuigingen die spontaan door gewetenswroeging zijn ingegeven nadat een zonde is begaan, maar ver voordat deze is uitgekomen of dreigt uit te komen. 

Feit is dat vreemdgangers als Bill Clinton en Tiger Woods en dopingzondaar Armstrong helemaal niets hadden bekend als zij daar niet, door de steeds groter wordende bewijslast, toe waren gedwongen. Het gaat hier niet om mensen die fouten opbiechten omdat ze met zichzelf in het reine willen komen; het draait hier enkel en alleen maar om zondaars die wanhopig proberen te redden wat er te redden valt (imago, huwelijk, financiën etc.). De schade beperkt houden, dát is het devies. Om die reden mag men er ook gerust van uitgaan dat de schuldbekentenis van Armstrong juridisch van alle kanten zoveel mogelijk dichtgetimmerd zal zijn. With deep regret? My ass!

Surprise me Lance

Had Armstrong bij mij überhaupt nog respect kunnen afdwingen? Jawel, maar dat was een niet-realistisch scenario geweest. Dan had hij zich om te beginnen moeten laten interviewen door een échte kritische diepte-interviewer in plaats van door emo-queen Oprah. Waarbij hij dan vervolgens, ongeacht welke juridische consequentie dan ook,  openlijk en vrijuit was gaan praten over de wijze waarop doping in de diverse lagen van de wielerwereld is geïnstitutionaliseerd. Niet met als doel om mensen in zijn val mee te slepen, maar enkel en alleen maar vanuit de intentie om de wielerwereld in de gelegenheid te stellen om, in zoverre mogelijk, schoon schip te maken en van daaruit te werken aan de start van een betere en schonere toekomst.
Nee, mijn sympathie heeft Armstrong voorlopig niet. Maar goed, ik heb deel twee van het interview nog niet gezien. Surprise me Lance!

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

Foto: Tonko