82. COLUMN TELEVISIESERIE DIVORCE, LINDA DE MOL, SCHEIDEN IS LIJDEN, UITGANGSPUNT BIJ SCHEIDING: COMMUNICEREN VANUIT MIJN VERSTAND EN NIET VANUIT MIJN GEVOEL, PRIVÉ: Je doet het niet voor mij, maar voor de kinderen

ONDERWERPEN: PRIVÉ - SCHEIDEN - DIVORCE - LINDA DE MOL

 

Zeg jij het tegen de kinderen?

Ik zap, dus ik ben (een man). Tenminste daar probeer ik mezelf van te overtuigen, want een tijdje terug bleef ik tijdens het zappen hangen bij zo’n typische vrouwenserie: “Divorce”. Ik kijk nooit naar series, maar met zo’n titel plus het gegeven dat de serie gaat over drie mannen die middenin een scheiding zitten maar is bedacht door een vrouw (Linda de Mol), raakte ik als gescheiden man toch een beetje nieuwsgierig.
Ik viel meteen middenin een scène die mij bekend voorkwam. Een van de mannen had ruzie met zijn ex-vrouw over de zomervakantie. Zij had zonder te overleggen geboekt voor zes weken bij haar zus in Canada, terwijl hij aangaf recht te hebben op drie weken waarin hij met de kinderen wilde kamperen. Aan het eind van de ruzie verzuchtte de vrouw “Ok, dan vertel ik mijn zus wel dat het niet doorgaat. Zeg jij het tegen de kinderen?” Waarop even later een boze dochter bij haar vader verhaal kwam halen omdat hij haar vakantie had verpest.
Hoe komisch zoiets in een serie ook kan zijn, is het eigenlijk te triest voor woorden dat dergelijke incidenten in het echte leven schering en inslag zijn bij gescheiden stellen.

Maar alle nadelen hebben weer hun voordelen moet de slimme Linda de Mol na haar eigen scheiding gedacht hebben, dus waarom geen serie maken over dit gevoelige onderwerp? Het brengt weer wat geld op in het toch al niet krappe laatje van La Mol en je kunt in een moeite door al je eigen scheidingsperikelen en frustraties van je af schrijven.

Gebrek aan inspiratie zal Linda in elk geval zeker niet gehad hebben. Behalve uit eigen ervaringen kon ze ongetwijfeld ook putten uit die van vele Gooische vriendinnen en vrienden om haar heen. Waaronder ongetwijfeld ook veel gefrustreerde Gooische Vrouwen die in die levensfase zijn beland waarin ze erachter komen dat een rijke man trouwen toch niet het summum is, maar wel garantie biedt op een riante alimentatie. Met vreemdgaan als goed alternatief, waarbij - als je het goed speelt - zowel de financiële als lichamelijke lusten behouden blijven.

 

Meer een opoffering dan een lolletje

Twee jaar geleden wilde mijn ex met de kinderen op vakantie naar Canada (!) voor een familiereünie. Omdat het zo’n dure reis was, vroeg ze aan mij of ik mee wilde betalen. Toen ik stomverbaasd maar rustig uitbracht dat ik er niet veel voor voelde om als ex-man aan de vakantie van mijn ex-vrouw mee te betalen, reageerde ze zeer geprikkeld. Eén ding moest ik goed begrijpen: “Je doet het niet voor mij, maar voor de kinderen!”  

Vervolgens beet ze me toe dat haar vriendinnen het ook al vreemd vonden dat ik nooit meebetaalde aan haar wintersportvakanties, omdat ik zoiets nooit met de kinderen deed en zij wel. Mijn ex-vrouw is een gepassioneerd skister vanaf haar vierde jaar, terwijl ik ermee begon toen ik haar leerde kennen. Maar ik besefte blijkbaar niet dat de skivakanties met de kinderen voor haar meer een opoffering dan een lolletje betekenden en ze een gebaar van dankbaarheid in de vorm van een financiële vergoeding dus wel op zijn plaats vond.

 

Mijn broek zakte af

Helaas voor mijn ex hield ik voet bij stuk en zei haar dat ik het eerlijk gezegd een belachelijk voorstel vond. “Goed, dan zal ik de kinderen wel zeggen dat we door papa dit jaar niet naar Canada kunnen gaan,”  was haar antwoord.

Mijn broek zakte af en een dag later hing ie opnieuw op mijn knieën toen mijn oudste zoon tegen mij uitviel omdat hij had gehoord waarom de reis naar Canada niet zou doorgaan. Lullig voor mijn zoon reageerde ik mijn woede op hem af door hem toe te snauwen dat mama en papa duidelijk met elkaar hadden afgesproken om na de scheiding zelfstandig en (financieel) compleet onafhankelijk van elkaar verder te leven en dat mama dus verantwoordelijk was voor haar eigen vakantie en niet ik.

 

Communiceren vanuit verstand en niet vanuit gevoel

Scheiden is lijden. Het brengt de meest negatieve emoties in een mens naar boven en je moet verdomd goed uitkijken dat die niet de overhand krijgen want dat levert alleen maar verliezers op waaronder vooral (indien aanwezig) de kinderen.
Al zijn er natuurlijk ook altijd winnaars die ter viering van de zoveelste smerige scheidingsrechtszaak na afloop een lekker geel likeurtje kunnen oplepelen dat dezelfde naam draagt als hun beroep.
Mijn uitgangspunt na mijn scheiding is altijd geweest om naar mijn ex toe te communiceren vanuit mijn verstand en niet vanuit mijn gevoel. Als je dan toch aan het scheiden bent, kun je maar beter meteen beginnen met het uit elkaar halen van deze twee begrippen.

Ondanks dat dit uitgangspunt me veel heeft geholpen, zou ik willen dat ik kon beweren dat dat me altijd is gelukt. Maar dan zou ik liegen. Wel kan ik beweren dat ik nooit tijdens telefoongesprekken met mijn ex de hoorn erop heb gegooid. Bij afwezigheid van een hoorn deed de rode uitknop die truc. Of hoe kinderachtig een mens uit een gevoel van boosheid, teleurstelling, onmacht en irritatie over steeds terugkerende, zinloze patronen kan handelen.
Tientallen columns kan ik over dit onderwerp vol schrijven en dit zal dan ook vast niet de laatste zijn. Mocht Linda de Mol ooit nog inspiratie te kort komen voor het tweede seizoen van Divorce dan kan ze me altijd bellen.

 

Tonko

Wil je reageren op deze column? Ik hoor graag jouw mening!
Klik onderaan dit blog op "(Geen) opmerkingen" en plaats je reactie.

 

Foto (van ansichtkaarten): Tonko